لقب یکی از همشهریان عزیز ما " دماغ پَچ " بود. همه او را به همان اسم می شناختند. هیچ کسی نام اصلیش را نشنیده بود و نمی دانست. بنده خدا، دماغش اصلاً هم پچ نبود و بلکه برعکس سر به فلک کشیده بود. لقبه دیگه . کاریش نمی شه کرد. برات انتخاب کرده اند و تو سرنوشتت حک شده رفته. مردم ، پیر و جوان ، زن و مرد، لینگ دراز و لینگ کوتاه، دماغ پچ و دماغ لُک، هلری و درگهانی و خلاصه اینکه همۀ اقشار جامعۀ بشریت، او را دماغ پچ صدا می کرده اند. تا اینکه همین دو هفته قبل و با انتشار اولین قسمت از سری قسمت های " لقب " در وبلاگ وزین چپیحه، جمیع دوستداران حقوق بشر تحت تأثیر قرار گرفتند و قرار شد در بسیجی همگانی از همۀ خلق الله بخواهند کلمۀ دماغ پچ را از دایرۀ واژگان خود خارج کنند و یارو را با نام واقعیش صدا بزنند. این بسیج هم مثل انبوه بسیج های دیگری که روزانه شاهد شکل گیری هزاران تا از آنها هستیم، جواب داد و کم کم بین مردم جا کَ که دیگه از کلمۀ تحقیر آمیز و زشت و زنندۀ دماغ پچ سو استفاده نکنند. دو سه هفته گذشت و ملت داشتند رفته رفته این کلمه را فراموش می کردند. با این وجود باز هم چند تا چریک دِیّوس برای تمسخر همچنان همان کلمه را به کار می بردند. آقا دماغ پچ ما که زیاد حساس نبود و ناراحت نمی شد. اما یکی از روزها همسایۀ درستکار دماغ پچ، شاهد صحنه ای بود که در آن چند تا چریک چِلَنت پدرسوخته داشتند به دماغ پچ می گفتند دماغ پچ. به شدت ناراحت شد و به حس غرور جوانی اش بر خورد و از کوره در رفت و مظلومیت دماغ پچ بیش از پیش اعصاب اُخمی اش را ایری کرد. همان جا و جلوی روی دماغ پچ، رو به دیوس های خرهمک کرد و چنان نطقی کرد که در تاریخ ثبت شد.

کثافتای آشغال. چرا به دماغ پچ میگید دماغ پچ. خجالت نمی کشید با دماغ پچ که از شما بزرگتر است این جوری صحبت می کنید و بهش میگید دماغ پچ؟ دماغ پچ هر چقدر هم دماغش پچ باشد شما چریک های کچره چین نباید به دماغ پچ بگویید دماغ پچ. دماغ دماغ پچ اصلاً هم پچ نیست. خیلی خم لُک است. مگه دماغ پچ چه کارتان کرده که به دماغ پچ می گویید دماغ پچ؟ از هیچی که خجالت نمی کشید از دماغ پچش خجالت بکشید. اتفاقاً دماغ پچ آدم خیلی خوبیه. دیگه نبینم به دماغ پچ بگویید دماغ  پچ که می زنم دماغتان را از دماغ دماغ پچ هم پچ تر می کنما. یالّا حالا برید گم شید دماغ پچای بی عَدَب.

و بعد در حالی که رو کرده بود به سمت دماغ پچی که هاج و واج آنجا ایستاده بود، ادامه داد: مگه نه دماغ پچ؟

هدف از این مطلب تقبیح عمل خلاف عفت "لقب گذاشتن روی مردم" است. پس آماده شوید که برای اولین بار توی چپیحه داریم بحث مذهبی راه می اندازیم. جمع کنید بند و بساطتان را که شیخ لینگ دراز وارد می شود.

همانطور که شما می دانید و بسیار بیشتر از ما می دانید در قران کریم بارها و بارها به ساختن جامعه اسلامی بر اساس معیارهای اخلاقی پرداخته وودی است.

خداوند در قران می فرماید: با القاب زشت و ناپسند یکدیگر را صدا نکنید.

بسیاری از افراد بی بند و بار که نمونه هایشان در تمام طول تاریخ وجود داشته اند، بزرگترین عشقشان این بوده و هست که روی دیگران لقب بگذارند. آنها از این حربۀ زشت برای تحقیر مردم استفاده می کنند. شخصیت شان را خرد می کنند و به خیال خام مسخرۀ خود آنها را می کوبند. برخی از سر عقده و حسادت و برخی دیگر به قصد انتقام و تلافی این کار را می کنند.

اسلام، صراحتاً مردم را از این عمل زشت و قبیح و ننگین نهی می نماید و هر اسم و لقبی را که کوچکترین مفهوم نامطلوبی داشته باشد یا به هر نحو مایۀ تحقیر مسلمانی شود، ممنوع شمرده است.

در ادامۀ آن آیه آمده است که اگر این افراد توبه نکنند و از این اعمال دست بر ندارند ظالم و ستمگرند.

آقایون این ها شوخی نیست. که بشینید یه جا و خیال کنید که     ها دور همیم     یه لقب بذاریم روی کسی و یه کم بخندیم        خوش می گذره       و  از این خبرها نیست.    خودش هم بدش نمیاد       تازه خوشش هم میاد با لقبش صداش بزنیم       اصلاً خودش این لقب را برای خودش انتخاب کرده        اگه با اسم اصلیش صداش بزنیم میگه نه خوشم نمیاد با همون لقبم صدام کنید        این جور چیزا نیست آقایون.      توی قران آمده که آقا لقب نذار. همین کفایت می کند که دیگر نرویم سراغ لقب گذاشتن.

خیلی ها به اینکه بقیه با لقب، صدایشان کنند حساسیت نشان نمی دهند و به قول معروف سوخته اند و ساخته اند. ولی این دلیل نمی شود که ما همچنان با لقبش او را صدا کنیم.

شانس ما را نگاه. بزرگترها بیشتر از جوانها لقب آفرینی می کنند. اگر لقب آفرینی جوانان از سر شوخی و مزاح و فوقش تمسخر است، لقب آفرینی بزرگترها از سر بغض و کینه و دشمنی.

حذف کردن لقب از دایرۀ واژگان مردم خیلی سخت است ولی شدنی است. در همین راستا قرار است به دیدن شیخ رحیمی رفته و از او بخواهیم در یک سلسله سخنرانی های چند قسمتی و دنباله دار، به همین قضیه بپردازد. او که راحت دربارۀ " بذر را باید در جای مخصوص خودش کاشت " حرف می زند.  لقب هم موضوعی است که از نظر اهمیت دست کمی از آن ندارد. اوضاع خیلی وخیم است. به خدا. خود شما. اسم در و همسایه و قوم و خویش خودت را چک کن. چند درصدشان لقب دارند. اوضاع بحرانی است. جراحی لازمه.

به قول استاد ما: بیایید به خود بیاییم. که چه می کنیم. چه از آن دهانمان بیرون می آید. فردای قیامت هستند عدۀ بی شماری که توانستند نفس سرکش خود را رام کنند. توانستند شیطان ملعون را سرکوب کرده و رویش را کم کنند. هیچ نمازی از نمازهایشان قضا نشد. هر شب نمازهای سنت خود را می خواندند. ماهی یک بار قران را ختم می کردند. مثل مرد کار می کردند و زحمت می کشیدند و نان حلال سر سفره خود می گذاشتند. فرزندانی صالح به جامعه تحویل دادند. به مردم خدمت کردند و نامی نیک از آنها به جا ماند ولی زورشان به زبانشان نرسید. زبان از شیطان و وسوسه های نفس اماره هم خطرناک تر است.

همۀ این ها را به خودمان گفتیم. باشد که به راه راست هدایت شویم.

اَند ناتینگ اِلس.